Lieve, liefste jongen,
Wat ik je later vertellen zal over je eerste jaar?
Eerst, en eindeloos: de Liefde. Ik prent het in je hoofd, druk het op je hart, fluister het tegen de sterren en schrijf het in de lucht: Ik. Hou. Van. Jou.
Kan me niet schelen dat het zoet is, en zacht. Altijd te zoet en zacht voor wie verhard is – ze zijn met velen. Het kan me niet schelen. Er is een dankbaar hart dat klopt voor twee. Lees verder
Het borrelt. Het bruist.
Het bibbert en het siddert.
Het broeit onder de oppervlakte en
het kan niet anders dan dat het barsten zal.
Voel je hoe de grond beeft?
Voel je hoe de lucht trilt?
Het wiebelt. Het wankelt.
Het wortelt en het weeft.
Het wentelt zich naar boven en
het kan niet anders dan dat het waarheid worden zal.
Sta op sterke benen. Sla met sterke arm
een arm om mij heen.
We doen dit samen.
Niet alleen.
“Het is wel een lawaaipapegaai”, zegt de kraamverzorgende. Ik glim van trots. Je bent inderdaad geen stilletje, en dat is ook nergens voor nodig. Je bent wel klein, maar niet broos ter wereld gekomen. Met je ruim 8 pond bezit je stevigheid die ook in je karakter tot uiting komt: je laat van je horen wanneer je het ergens niet mee eens bent. Luidkeels en meteen, zodat het maar duidelijk kan zijn.
Lieve jongen,
Ik vergeet soms welke dag het is. Het besef van tijd vervaagt, en zo ook de nummering. 28 is hetzelfde als 27 is hetzelfde als 29 maart. Alles vloeit naadloos in elkaar over.
Gelukkig ben jij er om houvast te geven. Vorige week 9. Volgende week 11. En vandaag precies 10 weken. Een substantieel deel daarvan speelt zich af binnen vier muren en een beschutte tuin. We beschermen jou tegen de wereld, de wereld tegen ons, elkaar tegen elkaar. We beschermen wat ons lief is. (Jij bent mij meer dan lief.)
Later zullen de mensen vragen: Hoe was dat, toen, in 2020, toen de wereld tot stilstand kwam? Ik zal het ze vertellen. Lees verder
Vuur. Dat is toch wel het woord van begin 2020. Vuur in de oudjaarsnacht. Vuur in Bagdad. En vuur, eindeloos vuur in Australië. Beelden zo heet dat je er koud van wordt.
Koala’s die snakken naar water. Kangoeroes die elkaar troosten.
Brandende gebieden zo groot dat ons verstand het niet meer kan bevatten.
Duizenden, zo niet miljoenen slachtoffers. En iedere minuut komen daar nieuwe doden bij.
Voel jij je machteloos?
De laatste dag van 2019. De laatste dag van een decennium. Zo’n typische dag om nog eens terug te kijken. Vaak gaat dat via een vast stramien, waarin gebeurtenissen van het afgelopen jaar, het afgelopen decennium de revue passeren. We kijken ernaar, omlijsten ze met een levenswijs randje en dan: met een glimlach en een hoopvol woord de toekomst in. Kom maar op, 2020! Lees verder
Iedereen weet het. Ik zie het in hun ogen, hoor het in hun stem. Het is de manier waarop ze elkaar aanraken, terloops, in het voorbijgaan. Lees verder
“Wat ertoe doet. Dat zijn de bomen
en de lucht. Een hart dat op de vlucht
besluit om terug te komen.”
Noa heette ze. Ik kan geen datum ontdekken, maar ik schat dat ze een jaar of tien geweest moet zijn. Vervaagde foto’s aan de boom. Ze houdt haar babybroertje vast. Een vrolijke foto met haar tante. “Ik mis je zo, Noa.” Lees verder
De herfst is in de war – hij denkt dat hij de zomer is. We laten hem in die waan en lachen, zacht, want ach, die gekke herfst met zijn malle streken. Hoe aandoenlijk zijn die zomerse vibes. Doe niet zo gek, zeggen we, maar we lachen erbij.
Het klopt natuurlijk van geen kant. Dat weten we wel (willen we niet weten). Het zijn de wanen van een klimaat in verwarring. We moeten het helder blijven zien.
We laten ons zo graag verblinden door de zon.
Freewheelen! Dat is: vrije associatie op papier. Er zijn geen regels, anders dan dat ik mijn brein de ruimte geef te associëren op de zin daarvoor. Ook dat zijn Vrije Woorden. Ik noem deze Freewheel “Focus”, omdat -ha ha- juist dat is wat er niet is. En toch ook weer wel, stiekem. Maar dat doet er eigenlijk niet toe. Het gaat vooral om het experiment. Lees verder